نظم منطقه‌ای ایران

آمریکا و رژیم صهیونیستی طی دو سال اخیر وارد معرکه سختی در منطقه شدند و کلیه ابزارهای نظامی و غیر نظامی را جهت تحقق اهدافی چون ایجاد نظم نوین منطقه ای، تضعیف محور مقاومت و پیشبرد پروژه عادی سازی به کار گرفتند. آخرین تلاش مربوط به ارائه طرح 20 بندی دونالد ترامپ بود که سعی کرد با ترسیم چهره ای صلح طلب، خود را منجی و قهرمان تحولات غرب آسیا به ویژه جنگ غزه نشان دهد و به دنبال آن راهبردهای مشترک خود با رژیم صهیونیستی را در منطقه دنبال کند. با این حال و به رغم ضربات سختی که بر پیکره مقاومت وارد ساختند، مقاومت به منزله یک گفتمان و فرهنگ در منطقه همچنان استوار و پابرجاست و با توجه به ظرفیت های شگرفی که دارد قادر به بر هم زدن اهداف و راهبردهای دشمن می باشد. حماس در غزه کاملا از بین نرفته و به رغم انعطاف و عقب نشینی تاکتیکی می تواند در فرصتی مناسب توفان دیگری برپا کند؛ خصوصا آنکه نوار غزه پس از دو سال جنگ تبدیل به توده ای از خشم و نفرت شده و قابلیت انفجار دارد. حزب الله لبنان به ترمیم کادر و زیرساخت های خود پرداخته و همچنان تهدید بزرگی علیه امنیت رژیم صهیونیستی محسوب می شود. انصارالله یمن نیز در جنگ غزه نشان داد در هوا و دریا قادر به تهدید و ضربه زدن به آمریکا و اسرائیل می باشد و همچنان از قابلیت و توانمندی های بالایی برخوردار است. حشدالشعبی عراق نیز در مقابل فشارهای داخلی و خارجی ایستاده و بالاخره جمهوری اسلامی ایران در جنگ 12 روزه نشان داد که قادر به بر هم زدن محاسبات دشمن و تغییر معادلات منطقه می باشد.

امضای «معاهده مشارکت جامع راهبردی» میان ایران و روسیه نشان‌دهنده تلاش دو کشور برای تعریف چارچوبی بلندمدت در روابط دوجانبه است. این معاهده که شامل همکاری در حوزه‌های اقتصادی، نظامی، علمی و فرهنگی است، می‌تواند بستر مناسبی برای تقویت تعاملات فراهم کند. با این حال، تحقق اهداف این معاهده نیازمند رفع موانع موجود و اعتمادسازی بیشتر میان دو طرف است. روابط ایران و روسیه نمونه‌ای از پیچیدگی‌های سیاست بین‌الملل است که در آن منافع مشترک و رقابت‌ها به طور همزمان وجود دارد. روابط ایران و روسیه ترکیبی از فرصت‌ها و تهدیدهاست. هرچند همکاری‌های دو کشور در زمینه‌های مختلف می‌تواند به تقویت موقعیت ایران کمک کند، اما تهران باید همواره هوشیار باشد تا منافع ملی خود را قربانی بازی‌های ژئوپلیتیکی قدرت‌های بزرگ نکند. سیاست خارجی مستقل، تنوع‌بخشی به شرکای بین‌المللی و تعریف دقیق نقش ایران در نظم جدید منطقه‌ای می‌تواند راهگشای آینده‌ای پایدارتر برای کشور باشد.