شرم الشیخ

تحولات پس از عملیات طوفان الاقصی و تداوم بن‌بست نظامی و سیاسی در سرزمین‌های اشغالی، اسرائیل را در موقعیتی بی‌سابقه از ضعف و آشفتگی قرار داد. در حالی که نتانیاهو تلاش می‌کرد با ادامه‌ی بمباران‌ها بر نوار غزه، شکست راهبردی خود را پنهان کند، واقعیت‌های میدانی بر همه روشن شد: تل‌آویو نه توان نابودی مقاومت را داشت و نه می‌توانست هزینه‌های انسانی و بین‌المللی جنگ را تحمل کند. این وضعیت، زمینه را برای ورود مستقیم آمریکا فراهم کرد تا با طرح آتش‌بس و صلح موقت، متحد فرسوده‌ی خود را از فروپاشی نجات دهد. نجاتی که می‌تواند تا سال‌های سال، رژیم را در موقعیت منت آمریکا بودن قرار دهد. واشنگتن که نگران فرو رفتن بیشتر اسرائیل در باتلاق غزه و آسیب دیدن موقعیت راهبردی خود در منطقه بود، با استفاده از اهرم‌های دیپلماتیک و فشار بر بازیگران منطقه‌ای، زمینه‌ی برگزاری اجلاس شرم‌الشیخ را فراهم کرد. هدف اصلی این اجلاس نه صلح واقعی بلکه ایجاد یک تنفس مصنوعی برای رژیم صهیونیستی قلمداد می‌شود. آمریکا در این روند به‌خوبی توانست مانع از ادامه‌ی روند فرسایشی برای تل‌آویو شود و با تحمیل آتش‌بس، موازنه‌ی سیاسی را به نفع متحد خود بازسازی کند.

اجلاس شرم‌الشیخ، یک بارومتر دقیق برای سنجش میزان نفوذ باقی‌مانده آمریکا در خاورمیانه بود و نتیجه‌ای که نشان داد، برای واشنگتن فاجعه‌بار است. صدای صندلی‌های خالی در این اجلاس، از هر بیانیه و قطعنامه‌ای رساتر بود. این صدا، اعلام رسمی پایان دورانی بود که آمریکا می‌توانست با یک تلفن، منطقه را به خط کند. مرکز ثقل قدرت در منطقه، به شکل برگشت‌ناپذیری جابجا شده است و آینده این منطقه را نه در واشنگتن و تل‌آویو، که در پایتخت‌های همین منطقه و با اراده ملت‌های آن خواهند نوشت. پیروزی که با خون در میدان نبرد به دست آمده باشد، در اتاق‌های دیپلماسی فریبکارانه قابل سرقت نیست.